ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﻱ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﺣﺘﻀﺎﺭ

ﻣﻮﻻﻧﺎ ﻫﻨﺎﻣ ﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻤﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻋﻤﺮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺴﺮﺵ ﻧﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺑﻪ ﻨﺎﺭﺵ ﻣ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻮﻥ ﻃﺎﻗﺖ ﺩﺪﻥ ﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺮﻭﻥ ﻣ ﺭﻓﺖ، ﻣﻮﻻﻧﺎ ﻔﺖ؛

ﺭﻭ ﺳﺮ ﺑﻨﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻦ  ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ـﻦ

ﺗﺮ ﻣﻦ ﺧـــــــــﺮﺍﺏِ  ﺷﺒﺮﺩ ﻣﺒﺘﻼ ﻦ

ﺍﺯ ﻣﻦ ـــﺮﺰ ﺗﺎ ﺗﻮ  ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻼ ﻧﻔﺘـ

ﺑﺰﻦ ﺭﻩ ﺳﻼﻣﺖ  ﺗـــــــﺮ ﺭﻩ ﺑﻼ ﻦ

ﻣﺎﻢ ﻭ ﺁﺏ ﺩﺪﻩ  ﺩﺭ ﻨـﺞ ﻏﻢ ﺧﺰﺪﻩ

ﺑﺮ ﺁﺏ ﺩﺪﻩ ﻣﺎ  ﺻﺪ ﺟﺎ ﺁﺳﺎ ـﻦ

ﺑﺮ ﺷﺎﻩ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺎﻥ  ﻭﺍﺟﺐ ﻭﻓﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ

ﺍ ﺯﺭﺩ ﺭﻭ ﻋﺎﺷﻖ  ﺗﻮ ﺻﺒﺮ ﻦ ﻭﻓﺎ ـﻦ

ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ ﻏﺮ ﻣـﺮﺩﻥ  ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺍ ﻧﺒﺎﺷﺪ

ﺲ ﻣﻦ ﻮﻧﻪ ﻮﻢ  ﺍﻦ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺍ ﻦ

ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻭﺵ ﺮ  ﺩﺭ ﻮ ﻋﺸﻖ ﺩﺪﻡ

ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﺗﻢ ﺮﺩ  ﻪ ﻋﺰﻡ ﺳﻮ ﻣﺎ ـﻦ